کسی می گفت:« بازی روزگار را نمی فهمم، من تو را دوست دارم، تو دیگری را، دیگری مرا، و ما تنهاییم»!

هرچه فکر می کنم، پرستوی خیالم بیشتر در سرزمین این تنهایی اوج می گیرد.

کاش مثل شازده کوچولو بودم؛ یکدل و باصفا! آنوقت انقدر نگاهم رمزآلود و زیرک بود که معنی همه ی رخدادها را می یافتم و فکر می کردم که ستاره ها به این دلیل می درخشند که هرکس بتواند روزی ستاره ی خودش را پیدا کند.

- سلام!

- سلام.

- من اینجام... زیر درخت سیب.

- تو کی هستی؟... وای که چقدر خوشگلی!

- من روباهم.

- بیا با من بازی کن. نمی دانی چه قدر دلم گرفته است.

- نمی توانم با تو بازی کنم. آخر هنوز کسی مرا اهلی نکرده است.

- معذرت می خوام... آه... اهلی کردن یعنی چه؟

- اینجا دنبال چه می گردی؟

- دنبال آدم ها، من دنبال دوست می گردم. اهلی کردن یعنی چه؟

- اهلی کردن یعنی ایجاد علاقه و دلبستگی. اگر تو مرا اهلی کنی مثل اینست که زندگیم با طلوع خورشید روشن شود. آن وقت، من صدای پاهای دیگر مرا وا می دارد که با عجله به درون لانه ام در زیر زمین بروم؛ اما صدای پای تو مثل نغمه ی موسیقی، مرا از لانه ام بیرون می کشد. یک چیز دیگر؛ نگاه کن! آن گندمزار را می بینی؟ من نان نمی خورم؛ به همین دلیل گندم برای من چیز بی فایده است و گندمزار مرا به یاد چیزی نمی اندازد، و البته این موضوع جای تأسف دارد. اما موهای تو طلایی است. حالا اگر تو مرا اهلی کنی، فکر کن چه اتفاق جالبی می افتد! همین گندمزار طلایی، مرا به یاد تو می اندازد و صدای وزیدن باد در گندمزار را هم دوست خواهم داشت... . 

. 

. 

.  

. 

. 

.

پ.ن: آخرین بار کی اهلیت کرد؟ آخرین بار کی رو اهلی کردی؟