رسوای عالمی شدیم و دل هجران دیده ی خود را در جفای یار سنگ دل فراموشکار چون شمع لرزان نیمه تمام نثار کردیم و به مستی؛ قطرات اشک از دیده فرو ریختیم. تا شاید سازنده ی کانئات را دل بر این خلقت عاجز تیره بخت بسوزد و طرحی نو بریزد.
رسوای عالم شدیم و به مستی شکوه ها از خالق خود آغاز نهادیم تا از فتنه انگیزش درس عبرتی گرفته؛ بر مشتی پوست و استخوان سخت نگیرد . آتشی از قطرات سوزان سرشک بر دیده آنقدر روان ساختم که شاید شعله های درخشانش این جسم نحیف را بسوزاند و از غم و اندوه یا سنگدلی آزادش سازد ولی افسوس که ................... او خفته است و چه داند که در غمش شب هجر چگونه بر من شب زنده را می گذرد.
چگونه ز دست دیده بهر کجا که قدم می گذارم میان سیل اشکش چو مفروقینی که امواج
بی پایان بر سرشان سایه بیفکند در ظلمات فرو میروم. که این فکر چه ساعتی دارد و مسافتی : نه آنرا در و پیکری باشد نه بعد و پایانی بی تامل بیاندیشید و بی دلیل بنویسید؛ بی سبب نیست که گفته اند:
زسبکه سرزده رفتی و آمدی ای فکر
تو خانه ی دل من ؛کاروان سرا کردی !!!
سلام دوست صمیمیه من
آوا جان بی خیال یه ذره شادتر باش.