مپرس از آنروز

* امروز یک روز از روز تولدت می گذرد. فصل شادمانی و در عین آن غم و رنج من آغاز می شود. بهار خرم و زیباست اما بهار زندگی من آن زمان است که در برابر چشمان سیاه و ژرف تو
 می نشینم توبا نسیم نوازش آمیز آنها همچون برگهای بهاری؛ به جنبش و احتراز در می آئیم. امروز و هر روز و هر ثانیه و هر دقیقه ای که می گذرد غم و اندوه من بیشتر می شود هر روز که از بهار می گذرد و گلهای شادمانی دشتها و صحراها را شکوفا تر می سازد.
در دشت پریشان و بی آرام خاطر من جوانه های غم و نومیدی بارورتر می گردد. با تو رازها دارم در دل جهانی غم و رنج دارم اما در برابرت آرام و خاموشم . 
وای و افسوس بر آن روز ها که بال و پر زنان چون بلبلان بهار از شاخسار حیاتم  پر گرفتند و مرا چون درختی خشک و خزان زده بر جای نهادند.
یادته همچون شبنم بهاری بر گلبرگ خیال من طراوت و مستی می بخشد.
شبها را دوست می دارم چون که تو آن شبنم آرزوی منی که هر شبانگاهان بر گلبرگ خیالم
می نشینی  و روز هنگام به دریای افقها سفر می کنی و آنگاه از من دور شوی و همچون دریای امواج در برابرم چهره می گشایی و مرا غرق این همه نور و جلال خود میسازی .
به من بگو تو کیستی ؟ از کدامین سرزمین آمده ای و چرا خاطر آرام مرا مشوش ساختی؟ سالها و روزهای بسیار به  زندگی آرام و خاموشم خو کرده بودم . اما مپرس از آنروز..!!

                      از آنروز که با دیدارت آرام و قرارم را برای همیشه از دست دادم....