وای که در این شب تلخ در این شب طولانی باید چگونه گذر کنم در این شب سرد میون ظلمت من می گذرم. چقدر تلخ است بی پناهی،غریب بودن ،تا 
 بی نهایت تنها بودن.
من آن رانده شده، که کوچه ها را پشت سر می گذارم تا به جایی رسم که ببینم غریبی از غربت می نالد و یاری از یاوری و من از دنیا.! این چشم ها که اینگونه بر من خیره می شوند،نمی دانند در پس این چهره رنگ پریده قصه تلخی از جدائیهاست این چشمها در جستجوی گمشده ای است و این اشک که در انذار شما فرو می ریزد از درد سوزش قلبی است که عمری سوخته و درونش خاموشی نیست و این لبهای بسته در قفل یک رازیست و این قدمهایی که لرزان و با احتیاط می رود و جاده بی پناهی را طی می کند . باید بر من خیره شوید، زیرا تاکنون انسانی همانند من ندیده اید که هر جا که قدم
می گذارد در میان مردم ،در داخل اتوبوس و در هیاهوی بازار بر روی گونه هایش دو قطره اشک جایگزین دو نگین باشد. بله درد بی کسی،درد طرد شدن از زندگی چشمها تبدیل به رویایی عظیم می شود. و هیچکس تنواند فهمید
نعره ی درد مرا زیرا که در گلو پنهان است فقط چشمهایم گویای آن است.
می توانم با شهامت گویم که بیزارم . من از همه کس بیزارم ،بیزارم از همه جا و بیزارم از همه دنیا . زیرا دنیا طردم نمود و زندگی شکستم داد و انسانها سوزاندن قلبم را.... 
                                                               من گریان 
                                                               ۶۲/۸/۳۰
                                                          ۸:۲۵ دقیقه شب