سلام....

برگشتم ،من دوباره برگشتم......

از همه دوستان به خاطره کامنت های قشنگشون و امیدوار کننده شون ممنونم . واقعا ممنونم تو اون چند وقت تنها چیزی که بهم امید برگشت می داد همین حرف های قشنگ شما عزیزان بود.

ولی حالا دوباره برگشتم و دوباره شروع می کنم به نوشتن او خاطرات ولی با یه کم تفاوت .

می دونید من اگه اینجا رو تعطیل کردم اگه دیگه نخواستم بیام و بنویسم دلیلش این نبود که حالا یه شکست عاطفی خوردم و از این حرفا، اصلا چنین چیزی نبود.... بیشترین دلیلش خستگی ام از اینجا بود و خیلی مسائل دیگه.....

من قبلا هر بار که آپ می کردم به همه خبر می دادم که بیاین . ولی دیگه از این بعد نمی خوام این کارو بکنم. کامنت ها مو که نگاه می کردم می دیدم از هر 20 تا شاید 2 تا یا 3 تا از اونا واقعا خونده باشن که من چی گفتم واقعا اونا هم حرف دلشونو زده باشن. نفرین ماندگار راست میگه من می تونم یه دفتر بردارم و توش بنویسم هیچ کسی هم هیچی نفهمه ولی می دونید چرا این کارو نمی کردم چون اینجوری انگار دارم با دیوار حرف می زنم اگه اینجا می نویسم اول اینکه می دونم چند نفر میان و می خوانن و اونا هم حرفشونو می زنن. و دوم اینکه حرفهای چند سال پیش مامانم خاک نخوره دیگران هم بفهمن که شاید 20 سال پیش  هم اوضاع همین بوده . دیگه آپ کردن هامو به کسی خبر نمی دم چون می خوام واقعا بفهمم که چند نفر هستن که اینجا خونه ی دلتنگی شونه . اکثر اونایی که می یان به خاطر تبلیغ خودشون میان. اول و آخر حرف همه همینه : من آپ کردم به من هم سر بزن و.... البته چند نفر هم هستن که واقعا می خونن و درک می کنن که چی گفتم و اگه هم برگشتم به خاطره حرف های قشنگ اونا بوده به خاطره اینکه اونا گفتن بمون و موندم.

از این بعد پنجشنبه به پنجشنبه آپ می کنم. هر کسی دوست داشت و علاقه داشت که حرفامو بخونه بیاد . حرفی بزنه.... همین.